Ο Εσπερινός που γίνεται το απόγευμα της Κυριακής της Τυρινής λέγεται εσπερινός αγάπης ή εσπερινός της συγχωρήσεως. Οι Χριστιανοί δεν είναι καλό να μπουν σ΄ αυτή την ιερή περίοδο της Εκκλησίας έχοντας οποιοδήποτε βάρος στην ψυχή τους και κυρίως με τους άλλους.
Έτσι, τη μέρα αυτή σ΄ όλους τους ενοριακούς ναούς, αμέσως μετά τον Εσπερινό, όλοι οι πιστοί περνούν μπροστά από τον ιερέα που στέκεται στην Ωραία Πύλη.
Ο ιερέας ζητά συγχώρεση από όλους και στη συνέχεια όλοι περνούν από μπροστά του και ζητούν κι αυτοί συγχώρεση. Είναι ο Εσπερινός της συμφιλίωσης, της ενότητας και της αδελφοσύνης.
Με τον εσπερινό της συγγνώμης, η Εκκλησία του Χριστού μας ανοίγει την Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Η κατανυκτική αυτή περίοδος μετανοίας προσφέρεται ως τρόπος ζωής. Τρόπος ζωής που θα φέρει την συγχώρηση από τον Θεό, αλλά και από τούς άλλους αδελφούς μας.
Και είναι πολύ χαρακτηριστικό αυτό που έχει γραφεί: «το συγ-χωρώ σημαίνει πως χωρώ μαζί με τον Θεό, μαζί με τούς συνανθρώπους μου». Με τη συγ-χώρεση δεν παίρνουμε μια απλή άφεση αμαρτιών – που είναι μια νομική αντίληψη της σωτηρίας. Αλλά με τη συγ-χώρηση με το Θεό ο ωκεανός της θείας αγαθότητος εξαφανίζει τις ανθρώπινες αμαρτίες. Και έτσι στην πλήρη της πραγματικότητα η συγχώρηση γίνεται κοινωνία Χριστού και της Βασιλείας Αυτού.
Κατά την διάρκεια της πορείας μας ας αλληλοστηριζόμαστε στην αδυναμία μας, ας αλληλοσυγχωρούμαστε ξεχνώντας όλες τις διαφορές, ας αλληλοπροστατευόμαστε ώστε όλοι να φτάσουμε τον προορισμό μας. Αυτό που πρέπει ουσιαστικά να ζήσομε είναι ότι ο Θεός μας καλεί σε μια μοναδική ενότητα με τη συγγνώμη που θα προσφέρουμε ο ένας στον άλλον. Και αυτό γιατί οι χριστιανοί δεν είμαστε κάστα, αλλά ζύμη.
Ας γονατίσουμε, λοιπόν, τώρα μπροστά στην εικόνα του Χριστού και της Παναγίας, στον Επίσκοπό μας, στους Πατέρες μας, στους αδελφούς μας, ας τούς ζητήσουμε να μας συγχωρέσουν, έχουν τόσα πολλά να μας συγχωρέσουν. Ας συγχωρέσουμε κι ο ένας τον άλλον. Η συγχώρεση δεν αρχίζει την στιγμή που βασιλεύουν η ειρήνη, η γαλήνη και η χαρά· η συγχώρεση αρχίζει τη στιγμή που παίρνουμε στους ώμους μας «αλλήλων τα βάρη» και το πρώτο και βαρύτερο φορτίο είναι η προσωπικότητα του άλλου, αυτό που εκείνος είναι, και όχι μόνο αυτό που κάνει η που δεν κάνει. Αν χρειαστεί ας μεταφέρουμε τον άλλο με τον τρόπο που ο Χριστός μετέφερε το Σταυρό του, σαν τύπο βασανισμού και πόνου και θανάτου, ας μην αφήσουμε όμως με κανέναν τρόπο τον άλλο πίσω χωρίς τη συγγνώμη μας.
Σε μια εποχή ένοχων παθών , έντονα ανταγωνιστική , φίλαυτη , ανήθικη , πτωτική , όπου απουσιάζει το ήθος , οι αρετές , η αγάπη , η επικοινωνία των ανθρώπων , η συλλογικότητα , η πίστη στον Θεό, η Εκκλησία μας δείχνει το δρόμο και την πορεία της Μεταμορφώσεώς μας που οδηγεί στην πληρότητα και στην σωτηρία μας . Ας κάνουμε ο καθένας μας την ατομική του προσπάθεια προκειμένου να ξαναβρούμε το αληθινό νόημα της ζωής μας και της υπάρξεώς μας .
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου